Σελίδες

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

Το Αιγαίο ατενίζοντας....

Είναι πραγματικά απίστευτο πόσες αντιδράσεις μπορεί να πυροδοτήσει η φύση στον ανθρώπινο ψυχισμό. Πλέοντας πάνω στην ανήσυχη σαν προβληματισμένη "υδάτινη έρημο" του Αιγαίου Πελάγους, μένω να κοιτάζω διχασμένη μια το γαλάζιο- πότε γλυκό μενεξεδί- του ουρανού, μια το βαθύ γκρι/μπλε της θάλασσας. Στο βάθος ένα μικρό νησάκι χαζεύει τον ήλιο να δύει πίσω από ένα σύννεφο,  μια ανάσα μακριά του, βλέποντας τις ακτίνες του να διαχωρίζονται.. Πότε χρυσές πάνω από το σύννεφο, πότε καυτό μενεξεδί από κάτω του. Τότε, σαν από το πουθενά, το "πύρινο μάτι", εμφανίζεται ξεγλιστρώντας από το σύννεφο που μοιάζει να το κρύβει και θαρρείς, έλκει κοντά του με μια "ακίνητη κίνηση" όλα τα σύννεφα, δίνοντας βάθος και διαστάσεις πολλές στον μέχρι τώρα ατελείωτο και χαοτικό ουρανό. Κοιτώντας το "πύρινο μάτι" κατάματα, ένα αόρατο χέρι αγκαλιάζει την ψυχή σου, μια ανάσα "ζεστής αισιοδοξίας" φυσά μέσα στο κορμί και στο μυαλό κάνοντας σε να ελπίζεις. Να ελπίζεις για πράγματα που δεν ξέρεις, να νικάς φόβους που δεν μπορείς να προσδιορίσεις, να σταματάς να φοβάσαι το σκοτάδι που θα έρθει, και αυτό γιατί όσο μεγάλη κ' αν είναι η νύχτα, όσο βαθύ κ' αν είναι το σκοτάδι, η φύση έχει νομούς απαράβατους.... Ο ήλιος κάθε μέρα θα ανατείλει!!!!
Σε λίγα δευτερόλεπτα ο ήλιος θα δύσει. Γλιστρά αργά αργά μέσα στα σύννεφα για να καταλήξει στην "αγκαλιά της θάλασσας"- η έτσι τουλάχιστον πιστεύουμε εμείς, αλλά μερικές φορές η αλήθεια του καθενός είναι πιο όμορφη απ' την πραγματική"- όταν κοιτάς λοιπόν τον ήλιο, αυτές τις τελευταίες του στιγμές πριν μας αφήσει δίνοντας τη θέση του στη σελήνη, η ψυχή ρουφά το φως, ρουφά σαν "γη ξερή" το δροσερό νερό, εξαγνίζονταν την ψυχή από τα νέφη της καθημερινότητας!!
Όταν και οι τελευταίες ακτίνες του χαθούν, τη θέση του συναισθήματος αγαλλίασης παίρνει στην ψυχή το άγχος του κενού. Το άγχος που μας διακατέχει κάθε φορά που κάτι ωραίο τελειώνει, ένα συναίσθημα ελαφριάς θλίψης, ένας ήπιος θρήνος για κάτι που μόλις τελείωσε. Αλλά αν θλιβόμαστε για κάτι που τελείωσε πως θα μπορέσουμε να χαρούμε για κάτι που θα αρχίσει... Τελείωσε η μέρα με το φως, την ενεργεία, την κίνηση αλλά έρχεται η νύχτα, με τη μαγεία, τον αισθησιασμό, το σαγηνευτικό χορό της φύσης. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως όλα τη νύχτα φαίνονται πιο όμορφα!
Η νύχτα υπολείπεται σε φως και λάμψη, γι' αυτό το λόγο, επιστρατεύει τον ερωτισμό και τη σαγήνη για να παραπλανήσει τις αισθήσεις. Ξέρει πολύ καλά πως ο άνθρωπος επιθυμεί το φως, πως ο εγκέφαλός του- μέσω των ματιών- χρειάζεται το φως για να δει, όπως επίσης ξέρει πως το φως που του παρέχει δεν τον καλύπτει. Και τότε κάτι πραγματικά αξιοθαύμαστο "ενεργοποιείται", ο ίδιος ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Αφού τα μάτια δεν τον "τροφοδοτούν" με επαρκή φως, άρα δεν μπορεί να αντιληφθεί δια μέσου της όρασης, ξυπνά πρωτόγονα ένστικτα, αφυπνίζει τη διαίσθηση... Κλείνει τα μάτια τα "συμβατικά" και ανοίγει αυτά της διαίσθησης. Αυτή σαν παραμελημένη ερωμένη, τεντώνει τα άκρα και βγαίνει πάλι στην επιφάνεια έπειτα από ύπνο βαθύ, γεμίζοντας τα πνευμόνια από αέρα καθαρό..  Παίρνει τον έλεγχο του νου και τον μαγεύει χορεύοντας στις σκιές του φεγγαριού. Τινάζει τα μαλλιά και με άρωμα της την αύρα τη βραδινή σαγηνεύει τον εραστή της, πλανεύοντας τον, πλάνη γλυκιά! Και αυτός παραδομένος στην παραζάλη του έρωτα τα βλέπει όλα όμορφα, όλα μαγικά, όλα αλλιώτικα από πριν.  Κάθε μυρωδιά τη θεωρεί γνωστή, κάθε ήχο θεωρεί πως τον έχει ξανακούσει, όλα του μοιάζουν γνώριμα... Γιατί το μυαλό του "πλανεμένο" και "μεθυσμένο" μεταφράζει τα ερεθίσματα που δέχεται με τρόπο μη ορθολογικό. Βλέπει δηλαδή αυτά που θέλει να δει, ακούει αυτά που θέλει να ακούσει, μυρίζει νιώθει και αισθάνεται αυτά που θέλει να μυρίσει, νιώσει και αντίστοιχα αισθανθεί.
Και κάπου εδώ έρχομαι να σκεφτώ... Τι το κακό έχει εν τέλει....το τέλος; Αφού κάθε τέλος συνεπάγεται μια αρχή... Και αν είναι όντως έτσι, γιατί να κάνουμε μια αρχή γεμάτη αρνητικότητα για ότι τελείωσε; Γιατί να μην χαρούμε για ότι ζήσαμε και με "τις αποσκευές της ζωής" γεμάτες όμορφες στιγμές να μην ανοίξουμε μια νέα πόρτα, να μη δεχτούμε μια νέα μέρα γεμάτοι χαρά, και ανυπομονησία για όσα θα μας φέρει;

Απλά αναρωτιέμαι.......
Και μια ρομαντική πινελιά!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου